Nieuws

Zeg nee tegen een AOV Broodfonds, of...? Met toenemende regelmaat ontvang ik uitnodigingen om me aan te sluiten bij diverse Broodfondsen. Het zijn initiatieven van ZZP'ers die het zat zijn om in de maling genomen te worden door de grote maatschappijen met ondoorzichtige arbeidsongeschiktheidsverzekeringen. Het Broodfonds is volgens hen hét alternatief. Kort gezegd gaat het om een cluster van ZZP'ers dat elkaar helpt, door de ingelegde premies aan de zieke ZZP'er uit te keren. De kracht zit in het wederzijdse vertrouwen en de onderlinge sociale controle. Ik bedank echter voor de eer. Aan deze potentiële faalfiësta doe ik niet mee.

De aanhangers pik je er zo uit; wereldvreemde idealisten, die denken dat ze vanaf een roze Jip-en-Janneke-wolk de wereld kunnen verbeteren. Van die types die geloven dat ze hun jas in de kleedkamer bij het sportveld aan een haakje kunnen laten hangen en er dan bij terugkomst verbouwereerd achter komen dat de zakken zijn leeggeroofd. Mensen die plots ontdekken dat ze tóch in een Grote Boze Wereld leven.

Afbreukrisico

Initieel is het idee interessant. Dat wel. Maar het werkt niet. Zo debatteerde ik recentelijk in het Universiteitstheater van Amsterdam in een volle zaal en voor het oog van de camera met één van de grootste promotors van het Broodfonds, de VARA-Ombudsman. Toen ik hem vroeg of hij zélf zijn rekeningen op tijd betaalde, zei hij volmondig dat hij dat niet deed. Het onomkeerbare afbreukrisico had ik meteen te pakken. Want hóe kan ik mijn maandelijkse premie en het beheer van financiën toevertrouwen aan iemand die publiekelijk erkent dat hij zich niet aan gemaakte afspraken houdt?

Er volgde nog wat twijfelachtig geprevel over een automatisch incasso waarmee je dan moet gaan werken, maar dat was niet meer dan een overhaaste zoektocht naar zelfrechtvaardiging omdat hij dondersgoed wist dat zijn eigen dissonantiekreukels niet meer gladgestreken konden worden. Weg vertrouwen.

Snotneus

Datzelfde geldt voor het argument van de sociale controle. De aangesloten eenpitters dienen elkaar in de gaten te houden of men werkelijk ziek is waardoor ‘recht van uitbetaling' wordt toegekend. Gek: in het dagelijkse leven kennen we onze eigen buren nauwelijks, we hebben het druk-druk-druk en dan moeten we dus óók nog op ziekenbezoek bij kwakkelende ZZP'ers.

Bovendien ervaart de ene ZZP'er een lichte snotneus als een zware griep terwijl de ander onverminderd doorbuffelt met twee gebroken benen en 41 graden koorts. En, mag ik er iets van zeggen als een andere ZZP'er een ongezond sigaretje opsteekt? Of word óók ik aangesproken op het feit als ik stiekem zit te snacken bij de McDonalds en mijn eigen BMI nog verder de gevarenzone induw? Nee, dat worden oeverloze en tijdrovende discussies.

Zelfreflectie

Dat die grote verzekeringsmaatschappijen zelfreflectie behoeven, is overigens waar. Ook zij verdienen niet het voordeel van de twijfel. Zo heb ik een AOV met een eigen risico van 2 jaar. Als ooit de grote K bij mij toeslaat, dan hoop ik dat het voor mij binnen 24 maanden is afgelopen en dat De Telegraaf een vriendelijk ‘In Memoriam' plaatst op deze plek. Óf dat ik mét een uitkering verder mag. Want na die 2 jaar is het inderdaad afwachten of zo'n grote jongen doet wat hij heeft beloofd.

Maar in de firma Links en Bedrog van de Broodfondspropaganda geloof ik sowieso niet. Ik heb altijd het gevoel dat je het Gezonde Verstand er daar echt in moet martelen. Een ondernemer dient namelijk dicht bij de realiteit te blijven; dat is een kerncompetentie. Eigen verantwoordelijkheid heet dat. Daarom ga ík zeker niet in zee met ZZP'ers, die een eigen invulling geven aan het begrip ‘afspraak is afspraak'. Gegarandeerd: Broodfonds wordt Broodroof. Verstandig dus om dat links te laten liggen.

Bron: Telegraaf